Angelina Jolie kiest er voor haar borsten
preventief te laten verwijderen omdat ze een kankergen heeft dat zorgt voor een
groot risico op borstkanker. En omdat ze zo vast overtuigd is van haar
beslissing, vindt ze maar meteen dat alle vrouwen met deze genmutatie in de gehele
wereld best haar voorbeeld zouden volgen. Dus vertelt ze haar verhaal in de
media, goed wetende dat mensen haar medische raadgevingen zullen volgen omdat
ze een celebrity is; en die zijn uiteraard boven alle mensen verheven en kunnen
desgevallend geen verkeerde beslissingen nemen!
Het levenslange risico op kanker bij een
mutatie in het gen BRCA1 - het gen waarmee la Jolie af te rekenen heeft - wordt
geschat op 60 tot 80%. Slik! Je zou voor minder al eens een paniekaanval
krijgen. Maar de clou zit hem in het begrip 'levenslang'. Het wil dus niet
zeggen dat je als mutatiedrager op jonge leeftijd reeds zo'n hoog risico hebt.
Meer nog, volgens een recente studie is het risico op latere leeftijd veel
groter dan tijdens de jonge jaren. Vóór de leeftijd van 40 jaar wordt het
risico op borstkanker, aldus de studie, geschat op 20% voor vrouwen met een
BRCA-mutatie. In de volgende tien jaar, tot de leeftijd van 50 jaar, is dat
risico gestegen tot 37%. Tot aan de zestigste verjaardag is dat vervolgens 55%
en tot aan de zeventigste verjaardag 70%. Het risico is dus het hoogste op
oudere leeftijd. Waarom dan een jongere, nog seksueel actieve vrouw de hele
zooi eraf laten halen omdat mevrouw duidelijk geen kaas heeft geheten van
risico-inschatting, of zich bang heeft laten maken door haar arts? Bovendien
zal zij vroeg of laat ook de raad meekrijgen maar meteen de eierstokken te laten
verwijderen, daar vrouwen met het gemuteerde BRCA1-gen ook een hoog risico
lopen op ovariumkanker, weliswaar niet zo hoog als op borstkanker. Jammer
genoeg verspreidt die bangmakerij zich ook onder artsen en gaan die klakkeloos
mee in het verhaal van Angelina Jolie. Van een arts zou je toch meer mogen verwachten?!
Gelukkig zijn ze niet allemaal zo! Een
vrouwelijke borstchirurg vertelde me een tijd geleden dat deze vrouwen ook een
afwachtende houding kunnen aannemen terwijl ze zeer zorgvuldig worden opgevolgd
in de kliniek: een scan om de zes maanden en elk jaar een mammo. Bovendien
krijgen ze de raad mee hun levensstijl aan te passen daar dat ook een invloed
heeft op de ontwikkeling van borstkanker. Lees: meer lichaamsbeweging en
matigen met eten en alcoholconsumptie. En als de borstkanker dan onverhoopt
toch opzet, is de arts er vroeg bij, wat de kansen op succes sterk doet
toenemen. Bovendien staat de wetenschap ook niet stil en kan men binnen enkele
jaren misschien nieuwe therapieën verwachten. Afwachten lijkt me daarom
zinvoller, als de vrouw ten minste de angst voor de ziekte van zich af kan
zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten