Onze jeugd: de koffiemolen die ons vermaalt als het mis gaat?

Is onze jeugd de koffiemolen die ons vermaalt als het ergens mis gaat, zoals sommigen ons willen doen geloven? Ik denk niet dat je achtergrond bepalend is voor hoe je als mens zal groeien, maar wel hoe je omgaat met je verleden.
Als je als individu bij je eigen kinderen de fouten niet herhaalt waarmee je ouders je diep hebben geraakt, heb je volgens mij al een heel grote stap gezet. Dan heb je ergens de overgeërfde 'schuld' uit het verleden recht getrokken. Dan heb je er voor gezorgd dat je dat soort gedrag niet nog eens opnieuw doorgeeft aan jouw kinderen.
Dan maakt het niet uit of je uit een warm nest komt of niet, maakt het niet uit of je je ganse leven kuisvrouw bent of buschauffeur, maakt het niet uit dat je soms kort bent met je kinderen omdat je overwerkt bent. Want dat ene dat je diep heeft getekend toen je nog jong was, heb je ten minste je kinderen bespaard. En daar is moed en kracht voor nodig. En zelfs een zekere mate van zelfopoffering daar je het verdriet en de pijn die het bij jou heeft veroorzaakt, los hebt gelaten. Het dus niet, zoals maar al te vaak gebeurt, gemakkelijk op anderen uitwerkt daar het zo dicht op de oppervlakte zit.
Jeugdtrauma's en allerlei kwetsuren worden pas een koffiemolen waarmee de persoonlijkheid in vele schilfertjes uiteen valt als je besluit ze te koesteren daar ze toch zo'n makkelijk excuus zijn om het falen in het leven achter weg te stoppen.